Kontynuować, czy zrezygnować

Ostatnio ktoś zapytał mnie, czy podczas minionego roku miałem chwile zwątpienia i czy chciałem zrezygnować z realizacji projektu. Mimo wszelkich jego wad, o których pisałem w pierwszej części podsumowania, taka myśl mnie nie naszła. Niczym radziecki czołg starałem się przeć naprzód, rozjeżdżając syberyjskie śniegi i inne przeszkody. Przede wszystkim była to dobra zabawa i choć momentami pokusa była duża, to jednak udało mi się jej oprzeć, co zaowocowało zrealizowaniem poczynionego założenia. Jednak w tym roku miało miejsce jedno bardzo, ale to bardzo ważne wydarzenie, które postawiło projekt pod dużym znakiem zapytania.

Otóż 23 września 2012 roku, o godzinie 14:40 na świat przyszła Zuzanna - córka Beaty i moja. Wraz z pojawieniem się naszej małej Damy całe nasze życie uległo diametralnej zmianie i poważnie zastanawiałem się, czy będzie w nim czas na bawienie się w moje postanowienie. Dziecko to ogromna odpowiedzialność, ale jeszcze większa duma i szczęście, które warto celebrować. Oczywiście wiedzieliśmy o tym wcześniej i podczas całego okresu oczekiwania na Zuzię przygotowywaliśmy się, jak i nasze lokum, na powitanie małego członka rodziny, jednak dzień X wiele zmienił. Już wcześniej przyjaciele i rodzina mówili nam, że wszystko się zmieni, ale co innego jest słyszeć, a co innego poczuć na własnej skórze.

Właśnie stąd wziął się spadek aktywności na blogu, który można było zaobserwować we wrześniu i październiku. Nasza Perełka urodziła się kilka tygodni przed terminem, a do tego  pierwsze dwa tygodnie swojego życia musiała spędzić w szpitalu. Było to dla nas bardzo stresujące, ale na szczęście wszystko teraz jest dobrze i mały zuch rośnie nam w domu, witając każdy nowy dzień uśmiechem na swej malutkiej buzi.

Jak już wspominałem, wydarzenie to sprawiło, że w mojej głowie pojawiła się myśl o rezygnacji. Jednak nie lubię się poddawać przedwcześnie i doszedłem do wniosku, że przynajmniej spróbuję, a jak się nie uda, to świat się nie zawali. Jak się okazało, nasz Zuziator był dzielnym kompanem rozgrywek taty i mamy już od początku (a nawet jeszcze przed narodzinami), czego wycinek możecie zobaczyć na poniższym kolażu:

Tak więc rośnie nam w domu mały (miejmy nadzieję) gracz. Mała Księżniczka jeszcze nie zdaje sobie sprawy co ją czeka, ale tata już powoli zaczął gromadzić dla niej pierwsze gry! (Co więcej, zazdrości jej ich wszystkich, ponieważ sam ich nie posiada w swoich zbiorach.)

Korzystając z okazji chciałem tez podziękować wszystkim, którzy byli z nami w tym ważnym dla nas okresie i nas wspierali. Także tym, którzy musieli znosić nieplanowane przerwy w spotkaniach, kiedy to Zuzilla postanowiła przypomnieć światu, że w końcu jest jego pępkiem. 

No i najważniejsze - dziękuję Beacie, za obdarowanie mnie największym szczęściem jakie mogła mi dać. Dziękuję Ci Kochanie!